Deemstering

Nieuwe maan en Venus of Mercurius langs de IJssel

Gisteravond weer naar de dijk, al in de astronomische schemering, denk ik. De zon is allang onder. Het is verschrikkelijk koud. Waarschijnlijk houd ik het buiten maar een half uur vol. Ik moet zo nu en dan toch mijn handschoenen weer aan ook al kan ik dan de knopjes op mijn camera niet goed bedienen. Wie mooie dingen wil maken, moet pijn lijden. Welke planeet staat daar zo helder boven de brug. Venus als Avondster ?

Wandelende vrouwen kijken pas naar de maan als ze mij zien fotograferen. ‘Jaaaaaaa, wat mooi, die zonsondergang met dat maantje daar zo…’ Vorig jaar hadden deze populieren nog wat zijtakjes, dat maakte de compositie wat levendiger. Als ik verder rij richting de dijk, bekijk ik de bomen, stam voor stam, maar nee, niks, allemaal kaal.

Bovenop de dijk is het nog veel kouder. Ik moet mijn capuchon opdoen. De bitterkoude oostenwind schudt aan mijn camera en het statief. Dat zal wel weer niks worden met die foto’s. Dan maar niet. Het is hier prachtig.

Tussen de toren van Hattem en de brug veel lichtjes aan de overzijde van de rivier, in allerlei kleuren. Zijn het er steeds meer ? Wat gebeurt daar in de uiterwaarden ? Even lijkt het of er nog een heldere planeet te zien is aan de westelijke avondhemel. Mercurius, de snelle boodschapper van de goden, die even langskomt ? Het zijn niet de auto’s op de A28 die naar huis willen. Recht boven me, voor de sterren langs, de twinkelende lichtjes van vliegtuigen, afwisselend wit en rood. Dat wordt nog wat als Lelystad Airport wordt geopend, het is nu al druk in de lucht. Ik hoor de trein komen. Met enige regelmaat kruipen de verlichte ramen over de brug, op en af. Een groep joggers met gele hesjes en rode lichtjes om hun arm komt de dijk op. Met mijn zwarte jas en capuchon moet ik bovenop de dijk als een silhouet van de Dood tegen de schemerhemel hebben geleken. Zonder zeis maar met statief. Terwijl zij hier zo dapper bezig zijn voor een gezond leven. Ze groeten en rennen kletsend voorbij.

Geen vogels vanavond. En helemaal alleen. Boven de rivier hangt een mistlaag die blauw opglanst in het laatste licht. Of is het ijs ? Mijn camera vangt het niet. Het display laat een hemel zien met veel blauw en rood, niet alle nuances oranje, geel en groen die mijn oog nog wel kan onderscheiden. Wat een ruimte om mij heen. Ik ben een maanpaneel.