Bloedmaan

Bloedmaan 27 juli 2018. Foto Hans Zwiers

Een bloedhete dag eindigt met een bloedmaan. De media hebben ons al de hele week lekker gemaakt met deze benaming van een totale maansverduistering en met mooie bijgewerkte telescoopfoto’s. Na zonsondergang ga ik op weg. Het is nog steeds warm, zo’n 28 graden, terwijl de zon reeds onder is. Zoals gewoonlijk de stad maar uit om een horizon te kunnen zien. Het is druk overal. Op het roodborsttapuitenpad langs de spoorlijn, waar ik normaal alleen fiets, rijden oudere echtparen, jonge mensen slenteren rond, gaan  picknicken in de gele berm.

Waar is die maan ? Met het ondergaan van de zon moet ook de verduisterde maan opgekomen zijn. Maar waar ? Ik blijf turen naar de horizon. Oost-zuid-oost was het toch ? Ik neem een afslag en kom terecht op een zeer duister beukenlaantje. Wel mooi, het inktzwarte loof boven mijn hoofd en de geelverdorde weilanden die in het laatste licht oplichten, verderop het silhouet van paarden. Wat koeler is het hier. Een mevrouw die haar auto inpakt, groet me vriendelijk, maar achter de boerderij besef ik dat ik verkeerd gereden ben. Terug, achter de rode achterlichtjes van haar auto aan.

Nog steeds geen maan hoewel ze allang boven de horizon moet zijn. Verder de stad uit, over een nieuw fietsviaduct, een grote boog die verlicht is als een kermisattractie. Overal zitten mensen te wachten, lijkt het wel. Op de brug over de wetering staan een aantal meisjes naast hun fiets, kijkend op hun telefoon. Eentje houdt haar telefoon omhoog. Verrek, daar is ze !

Even verderop zelf ook afgestapt. Een grote vage majestueuze bruinoranje cirkel boven de bomen uit, tegen een donkerblauwe hemel. Niks geen bloed. Misschien heb ik er onderweg zelfs al over heen gekeken want ze staat al vrij hoog. Fotograferen wordt niks. In de verte is een boer is nog aan het werk met een machine. Honden in de buurt blaffen naar elkaar. Hoog boven mijn hoofd een licht object dat nog door de zon beschenen wordt in een gestage baan, zonder knipperende lichtjes : een satelliet ? het ISS ?

Terug naar de stad. De mensen staan vooral op bruggen en viaduchten. Als ik langsfiets hoor ik een teleurgestelde jonge man. ‘Is het de hele dag fokking helder geweest, krijg je dit !’ Volgens mij is het helder, gezien de sterren en een heldere Mars, schuin onder de maan. (Wel een bloedmars ! ) De maan is natuurlijk wel verduisterd nu ze in de schaduw van de aarde staat en het afgelopen uur was het nog steeds niet helemaal donker. Maar dat verandert nu snel en de maan neemt een oranje tint aan. In het park nog steeds mensen op het gras, met hun blauw oplichtende schermpjes lijken ze op vuurvliegjes langs een landweggetje in Italië. Zien ze de maan wel ?

Na elven wordt een witte punt aan de linkerzijde van de maan zichtbaar die een steeds grotere boog vormt. De verduisterde helft wordt overstraald en de maan verliest langzaam kleur.