The Drawingbox International in Studio Wilma Vissers, Groningen, December 2021
Invitation The Drawingbox International, Groningen Studio Wilma Vissers, december 2021
Platte boom alsnog geveld – Ode aan Henk Jonker (1959-2011)
Henk Jonker, Studie voor een platte boom, 2007 (hout, plastic, ijzerdraad)
De platte boom van Henk alsnog geveld. Of leeft hij verder ?
In 2015 ontfermde ik me over acht bossen houten stokken, naturel met een nummer en groene ronde, een doos vol blauwe plastic bladeren of bomen en veel ijzerdraad, samen met een ontwerptekening, dat wil zeggen : de onderdelen van het werk Studie voor een platte boom uit 2007 van collega Henk Jonker (Meppel 1959 – Zwolle 2011). Dit kunstwerk werd o.a. opgesteld in de tuinen van Mien Ruys in Dedemsvaart.
Na zijn overlijden werd ‘de platte boom’ in 2011/2012 nog een (derde ? en) laatste keer opgebouwd door zijn vrienden en collega’s voor de tentoonstelling Gestuurde natuur in de tuin van het Stedelijk Museum Zwolle. En door mij een allerlaatste keer in mijn eigen tuin.
Eén van Henks thema’s was vergankelijkheid. Maar ook verder leven. Hij ‘recyclede’ zelf ook wel delen van ouder werk tot nieuwe kunst. Nu ik geen gazon, ruimte of bestemming voor het werk heb kunnen vinden, had ik het weg kunnen gooien. Maar iets waar zoveel liefde en energie in zit, kan ik niet zomaar vernietigen. Ik heb de boom daarom in stukken ‘gezaagd’, een tak volgens de aanwijzingen van de maker in elkaar gezet en deze ‘stekken’ uitgedeeld aan vrienden en collega’s. Zij mogen er iets nieuws mee maken.
Hennie Bijkerk maakte in eigen tuin bovenstaande ode aan Henk (september 2018).
Enkele ‘takken’ rond een overwoekerde boomstronk en tussen het hek, naast een hangend plantentafeltje van Henk in een tuin in Zwolle (september 2018).
Dahliahekje door Henriette Tavenier
Vijf jaar later worden de blauwe onderdelen, gesneden uit het dikke blauwe plastic van vaten voor chemisch afval, weer verenigd in een ‘Henk Jonkerkroon’ in een tuin in Wierden.
Hergebruik van de Platte boom in een tuin in Wierden, najaar 2023
En de allerlaatste horizontale delen, de genummerde stokken, werden door Edith Rooseboom van Roos&boom ecologische hovenier
hergebruikt in een tuinbankje voor een opdrachtgever, als speels element tussen oude houten planken. Dat zou Henk geweldig gevonden hebben !
Hergebruik van de laatste genummerde stokken in een tuinbankje tussen twee plantenbakken, zomer 2024
Bloedmaan
Bloedmaan 27 juli 2018. Foto Hans Zwiers
Een bloedhete dag eindigt met een bloedmaan. De media hebben ons al de hele week lekker gemaakt met deze benaming van een totale maansverduistering en met mooie bijgewerkte telescoopfoto’s. Na zonsondergang ga ik op weg. Het is nog steeds warm, zo’n 28 graden, terwijl de zon reeds onder is. Zoals gewoonlijk de stad maar uit om een horizon te kunnen zien. Het is druk overal. Op het roodborsttapuitenpad langs de spoorlijn, waar ik normaal alleen fiets, rijden oudere echtparen, jonge mensen slenteren rond, gaan picknicken in de gele berm.
Waar is die maan ? Met het ondergaan van de zon moet ook de verduisterde maan opgekomen zijn. Maar waar ? Ik blijf turen naar de horizon. Oost-zuid-oost was het toch ? Ik neem een afslag en kom terecht op een zeer duister beukenlaantje. Wel mooi, het inktzwarte loof boven mijn hoofd en de geelverdorde weilanden die in het laatste licht oplichten, verderop het silhouet van paarden. Wat koeler is het hier. Een mevrouw die haar auto inpakt, groet me vriendelijk, maar achter de boerderij besef ik dat ik verkeerd gereden ben. Terug, achter de rode achterlichtjes van haar auto aan.
Nog steeds geen maan hoewel ze allang boven de horizon moet zijn. Verder de stad uit, over een nieuw fietsviaduct, een grote boog die verlicht is als een kermisattractie. Overal zitten mensen te wachten, lijkt het wel. Op de brug over de wetering staan een aantal meisjes naast hun fiets, kijkend op hun telefoon. Eentje houdt haar telefoon omhoog. Verrek, daar is ze !
Even verderop zelf ook afgestapt. Een grote vage majestueuze bruinoranje cirkel boven de bomen uit, tegen een donkerblauwe hemel. Niks geen bloed. Misschien heb ik er onderweg zelfs al over heen gekeken want ze staat al vrij hoog. Fotograferen wordt niks. In de verte is een boer is nog aan het werk met een machine. Honden in de buurt blaffen naar elkaar. Hoog boven mijn hoofd een licht object dat nog door de zon beschenen wordt in een gestage baan, zonder knipperende lichtjes : een satelliet ? het ISS ?
Terug naar de stad. De mensen staan vooral op bruggen en viaduchten. Als ik langsfiets hoor ik een teleurgestelde jonge man. ‘Is het de hele dag fokking helder geweest, krijg je dit !’ Volgens mij is het helder, gezien de sterren en een heldere Mars, schuin onder de maan. (Wel een bloedmars ! ) De maan is natuurlijk wel verduisterd nu ze in de schaduw van de aarde staat en het afgelopen uur was het nog steeds niet helemaal donker. Maar dat verandert nu snel en de maan neemt een oranje tint aan. In het park nog steeds mensen op het gras, met hun blauw oplichtende schermpjes lijken ze op vuurvliegjes langs een landweggetje in Italië. Zien ze de maan wel ?
Na elven wordt een witte punt aan de linkerzijde van de maan zichtbaar die een steeds grotere boog vormt. De verduisterde helft wordt overstraald en de maan verliest langzaam kleur.